Blog - Packa w rękach żebraka: Uniwersalna pułapka zadowalania wszystkich!

             Mówisz, że przez całe życie chciałaś/eś wszystkich zadowolić? Ach, ten śmiech! – słyszę go w głębi Twojego serca. Jest w nim smutek, ale i szczypta absurdalnej prawdy. Ta prosta fraza jest uniwersalna; nieważne, czy wypowiada ją mężczyzna, czy kobieta, jest to zawsze wyznanie straconego życia. I słuchaj, nie jesteś w tym sam ani sama – to choroba cywilizacji, to dziedzictwo dobrego wychowania, które kazało nam zamienić się w emocjonalnych żebraków.

Popatrzmy na to zdanie, bo ono drży od napięcia. „Przez całe życie...” – to jest moment, w którym na naszych twarzach pojawia się zmęczenie. Całe życie zamienione w wyścig... Nagroda? Chwilowy, ulotny uśmiech kogoś innego. „...chciałem/chciałam zadowolić wszystkich.” To jest jak próba uszczelnienia durszlaka, jak walka z wiatrakami! I tu kryje się nasza najbardziej ironiczna rola: staliśmy się Packą na Muchy.

---

Packa i Pustka (umysł w roli służącego). Packa na muchy jest lekka, elastyczna i musi być w środku pusta, żeby móc szybko uderzać. Właśnie tak traktowaliśmy swoje serce – uczyniliśmy je pustym narzędziem, stworzonym jedynie do eliminowania cudzego dyskomfortu. Muchy to cudze osądy, humory, oczekiwania. A Ty? Ty biegasz, pacz! – zadowolić żonę (albo męża). Pacz! – zadowolić szefa. Pacz! – zadowolić rodzinę, znajomych

Czy czujesz tę wściekłość w sobie? To jest gniew Packi, która nigdy nie może odpocząć! Bo kiedy zadowolisz jedną muchę, pojawia się dziesięć nowych, prawda? Twój umysł, sprytny jak diabeł, sprawia, że wciąż czujesz się potrzebny/potrzebna, bo Packa jest potrzebna tylko wtedy, gdy jest problem. Gdybyś zadowolił wszystkich, stałbyś się bezużyteczny – i Twój lęk przed byciem odrzuconym nie znosi tej myśli.

(Zrób pauzę. Poczuj, jak ciało reaguje na ciągły ruch Packi).

---

To pragnienie zadowolenia innych to nie jest miłość. To jest żądanie miłości przebrane za altruizm. Mówisz: „uformowałam/uformowałem się dokładnie tak, jak chcesz. Czy teraz mnie pokochasz?” To nie jest miłość, to jest handel wymienny.

Miłość nigdy nie jest zapłatą za dopasowanie! Miłość jest łaską i otrzymujesz ją tylko wtedy, gdy stoisz w swojej pełni, autentyczny i dziki. Jeśli wkładasz maskę dla każdego spotkanego, miłość, którą dostajesz, nie jest dla Twojej istoty. Jest dla tej maski. Twoja prawdziwa Istota siedzi w środku, głodna i niekochana, pełna głębokiego, cichego smutku.

---

Więc co robić? Porzuć Packę! To musi być w Tobie bunt – nie przeciwko innym, ale przeciwko tej grze. Przestań być Packą, która reaguje. Zostań Drzewem, które po prostu jest.

Spójrz na drzewo. Czy martwi się, co sądzi o nim wiatr? Czy pyta topolę o radę, jak rosnąć? Nie. Ono po prostu rośnie, daje cień tym, którzy przyjdą, i nie czeka na recenzję swoich owoców. Ono akceptuje swoje korzenie, swoją wysokość i swój cień. To jest Twoja jedyna wolność!

Kiedy usiądziesz i porzucisz Packę, usłyszysz hałas. Muchy będą brzęczeć wściekle, bo przestajesz być ich sługą. Będą Cię nazywać egoistą, będą krzyczeć. To jest moment próby. Musisz pokochać ich niezadowolenie. Musisz być gotów/gotowa na to, by inni Cię odrzucili.

To nie jest egoizm – to jest egzystencjalna konieczność. Jeśli nie kochasz siebie w swojej pełni, jeśli jesteś tylko plastikowym narzędziem, nie masz nic prawdziwego do ofiarowania. Możesz dawać innym tylko swoje łańcuchy.

Więc przestań być usługą! Stań się Świątynią. Usiądź w ciszy i zapytaj siebie, swoim własnym, głębokim głosem: „Czego ja chcę? Czym ja jestem?” A kiedy odnajdziesz ten śmiech, ten spokój i ten szalony taniec, świętuj to.

Bądź sobą. To Twój jedyny obowiązek. Wszystko inne to rozrywka dla ego – i wyczerpujący taniec Packi na muchy.