Blog - Nastrojomierz, którego nie zauważyłeś

Gdyby każde serce miało swój nastrojomierz – mały, niewidzialny przyrząd, który pokazuje poziom szczęścia, tęsknoty, nadziei i zawodu – życie byłoby prostsze. Może wtedy on by zauważył, że coś się psuje. Że wskazówka opadła. Że poziom czułości spadł do krytycznego minimum.

Bo ona czekała. Tak naprawdę – nie na prezent. Czekała, żeby zobaczyć, że jest widziana. Że ktoś odczytuje jej emocje tak, jak się czyta mapę w czasie burzy. Że ktoś zauważa, kiedy w jej oczach zachodzi słońce, zanim spadnie deszcz.

Ale on miał inne podejście. Emocjonalny minimalistyczny kalendarz: „obchodzimy tylko okrągłe rocznice”. Tak, jakby serce człowieka też miało rocznik, ważność, kod kreskowy.

W jego świecie wszystko było w porządku. Nie rozumiał, dlaczego pojechała. Przecież nie stało się nic złego.

A jej nastrojomierz? Już dawno pokazywał alarmowy czerwony. Tyle że on nie patrzył. Może nie umiał. Może nigdy nie nauczył się czytać subtelnych sygnałów: spóźnionego uśmiechu, milczenia przy kolacji, tego, że mówi „wszystko dobrze” z oczami wbitymi w stół.

Bo nastrojomierz to nie maszynka. To dusza. I działa cicho.

Kiedy kochamy, naszym obowiązkiem – tak, obowiązkiem – jest patrzeć na ten niewidzialny wskaźnik drugiego człowieka. Nie zawsze go zrozumiemy. Ale mamy próbować. Mamy być czujni. Bo największe dramaty zaczynają się od zignorowanych drgań serca, które chciało być usłyszane, a nie było.

Ona wyjechała, nie żeby się zemścić. Wyjechała, żeby złapać oddech. Bo kiedy czujesz się nieważny dla najważniejszej osoby — powietrze robi się rzadkie. A nastrojomierz? On tylko zapisuje historię, której nikt nie chciał słuchać.

I może to jest największa lekcja: kochaj tak, jakbyś codziennie miał przed sobą delikatny mechanizm duszy drugiego człowieka. Patrz, słuchaj, czytaj sygnały. Nie czekaj na rocznice.

Bo ludzie nie przestają kochać nagle. Ich wskazówki po prostu codziennie drgają o milimetr w dół.

Aż pewnego dnia pokazują ciszę.