Blog - Listy do Miłości – odcinek 5 Wybaczam Ci, ale nie zapominam. I to wystarczy.

„Listy do Miłości” to intymna seria tekstów o bliskości, tęsknocie, przebaczeniu i codziennym pragnieniu, by ktoś po prostu… był.
Dla tych, którzy chcą kochać dojrzalej. Czułej. Prawdziwie.
Dla tych, którzy noszą w sobie dziecko – i chcą, by wreszcie ktoś je zauważył.

Zanurz się w słowach. A potem… zostań. Już wkrótce – kolejne listy.

Nie potrafię zapomnieć.
Nie udaję, że tego nie było.
Nie wytarło się ze mnie – ani to, co powiedziałeś, ani to, czego nie powiedziałaś.

Ale potrafię...
Wybaczyć.
Oddać to, co już mnie nie niesie, tylko ciąży.

Bo noszenie tego dalej niczego nie naprawi.
Nie sprawi, że cofniesz słowa.
Nie wróci tych chwil, kiedy mnie zabrakło, choć siedziałam tuż obok ciebie.

Przebaczenie nie oznacza, że wszystko było w porządku.
Oznacza, że chcę przestać się ranić przeszłością, którą już znam na pamięć.

W terapii mówi się często: „nie da się uzdrowić tego, czego się nie nazwie.”
A więc: boli mnie.
Zawiodłeś mnie.
Zniknęłaś wtedy, gdy najbardziej cię potrzebowałem.
Nie chroniłaś mnie. Nie widziałeś mnie. Byłam sam.
Byłem zbyt mały, żeby to unieść.

Ale dziś jestem dorosły.
Dziś mogę wybrać inaczej.
Dziś mogę dać sobie to, czego mi nie dali inni: zrozumienie. Otulenie. Bliskość.
Mogę nie mścić się ciszą.
Mogę nie karać dystansem.

Bo wybaczenie nie musi prowadzić do pojednania.
Czasem prowadzi do wolności.

Judith Viorst pisała, że niektóre straty są nieodwracalne.
Ale są też takie, które – jeśli im pozwolimy – zamienią się w wewnętrzne światło.
W czułość do samego siebie.
W dojrzałość.
W spokój, który mówi:
„Nie cofnę tego, co było. Ale wybieram, co dalej.”

Więc wybaczam.
Nie dlatego, że zapomniałam.
Ale dlatego, że chcę iść naprzód – z lżejszym sercem.
I być może… z Tobą. Jeśli też jesteś gotowy iść wolniej. Inaczej. Z czułością.