Blog - Jesteś kłamcą – czyli jak lustro boli bardziej niż prawda

Gdyby kłamstwa miały wagę, świat dawno zapadłby się pod własnym ciężarem. Ale nie zapada się. Unosi się na powierzchni półprawd, niedomówień, wygodnych milczeń. Dopóki ktoś nie przyjdzie i nie rzuci ci w twarz: "Jesteś kłamcą".

I nagle – ziemia drży.

To nie jest oskarżenie rzucone przez byle kogo. To słowa osoby, która zna twoje dna i szczyty, która widziała cię nagiego emocjonalnie, która trzymała twoje łzy w dłoniach. Kiedy ona mówi "kłamiesz", to nie diagnoza – to wyrok. I nawet jeśli to ty masz rację, nawet jeśli to ona się myli – boli. Bo to nie ty jesteś osądzany. To twoje lustro pęka.

Człowiek to zwierzę, które widzi siebie w oczach innych. Zwłaszcza w tych, które kocha. Kiedy one patrzą na ciebie z rozczarowaniem, przestajesz rozpoznawać własne odbicie. "Ja? Kłamca?" – myślisz, dotykając twarzy, jakbyś szukał na niej śladów fałszu. A może go tam nie ma? Może to ona przegląda się w tobie i widzi własne pęknięcia?

Ale nie – to nie czas na filozofię. To moment, gdy ból jest zbyt ostry, by go racjonalizować. Gdy jedno zdanie wystarczy, byś poczuł się jak oszust, nawet jeśli nie ukradłeś niczego. Bo czasem kłamstwo to nie słowa – to milczenie. To niedopowiedzenia, które rosną jak chwasty między wierszami waszej historii.

Więc co robisz? Uciekasz w zaprzeczenie? Krzyczysz, że to ona kłamie? A może milkniesz, bo w głębi duszy boisz się, że ma trochę racji? Że może nie jesteś tym, za kogo się podajesz?

Lustro nie kłamie – mówią. Ale czasem krzywi. Czasem pokazuje nie to, co jest, tylko to, czego się boimy. A wtedy boli podwójnie: bo oto ktoś, kogo kochasz, widzi w tobie coś, czego ty nie widzisz. Albo – co gorsza – widzi coś, co ty ukrywasz.

I wtedy zostajesz sam. Z pytaniem: czy to ja jestem kłamcą, czy może moje odbicie? A może po prostu – każdy nosi w sobie trochę kłamstwa, jak kurz pod dywanem, i tylko czasem ktoś ten dywan podnosi?

Jedno jest pewne: gdy ważna ci osoba mówi "jesteś kłamcą", nie chodzi o prawdę. Chodzi o zaufanie, które właśnie pękło. I nie wiesz, czy da się je skleić.

A może nie trzeba? Może czasem lepiej, żeby lustro zostało stłuczone. Żeby w końcu zobaczyć, co jest po drugiej stronie.

Nawet jeśli to boli.