Blog - Chroniczny niepokój i uczucie bezsilności – cichy sabotażysta naszych dni !

Budzik dzwoni, ale nie budzi. Raczej wyrywa z płytkiego snu, w którym świadomość i tak krążyła już wokół listy rzeczy do zrobienia, niezałatwionych spraw i nieuchwytnego lęku, że coś ważnego zostało pominięte. Serce bije szybciej, jakby wyprzedzało czas, a w tle nieustanny szum myśli: „Czy zdążę?”, „Czy podołam?”, „A jeśli coś pójdzie nie tak?”

Chroniczny niepokój to nie tylko przelotny stan nerwowości, który znika po rozwiązaniu konkretnego problemu. To coś znacznie bardziej podstępnego – niewidzialny ciężar, który osiada na barkach i z każdym dniem staje się trudniejszy do uniesienia. Jest jak cichy sabotażysta, który odbiera radość z małych rzeczy i sprawia, że nawet chwila odpoczynku wydaje się luksusem, na który nie można sobie pozwolić.

Przepis na bezsilność

Niepokój rzadko przychodzi sam. Zazwyczaj towarzyszy mu uczucie bezsilności – przekonanie, że niezależnie od wysiłków, świat i tak będzie stawiać przeszkody, których nie da się pokonać. To właśnie ta kombinacja sprawia, że człowiek zaczyna działać na pół gwizdka albo wręcz rezygnuje z działania. Paradoksalnie, im bardziej się staramy, tym większe poczucie przytłoczenia.

Niepokój mówi: „Musisz działać!”
Bezsilność odpowiada: „Ale to i tak nic nie da.”

I tak tkwimy w tym impasie, gdzie każda decyzja wydaje się niewłaściwa, a każda próba opanowania sytuacji kończy się jeszcze większym napięciem.

Czy można wyłączyć niepokój?

Niepokój nie jest wrogiem – jest sygnałem. Czasem ostrzega przed realnym zagrożeniem, ale najczęściej staje się błędnym alarmem, który włącza się zbyt często. Problem w tym, że traktujemy go jak wyrocznię, zamiast nauczyć się z nim negocjować.

Co pomaga?

🔹 Mapa wpływu – spisanie rzeczy, na które mamy wpływ i tych, które są poza naszą kontrolą. Jeśli coś leży poza naszym zasięgiem, warto to mentalnie „oddać światu” i przestać obsesyjnie analizować.

🔹 Kotwiczenie w teraźniejszości – gdy umysł biegnie do przodu, warto skupić się na tym, co jest tu i teraz: na oddechu, dźwiękach w tle, zapachu kawy. Brzmi banalnie? Może. Ale to jeden z najszybszych sposobów, by wyrwać się z mentalnej pętli.

🔹 Drobne zwycięstwa – często wydaje nam się, że spokój przyjdzie dopiero, gdy „wszystko będzie dopięte na ostatni guzik”. To iluzja. Lepiej codziennie szukać małych kroków, które przypominają, że nie jesteśmy biernymi obserwatorami własnego życia.

Zanim poprosisz o kolejną kawę...

Jeśli czujesz, że napięcie to twój stały towarzysz, zatrzymaj się. Nie dlatego, że wszystko samo się rozwiąże, ale dlatego, że pęd nie zawsze prowadzi do celu. Czasem warto wycofać się o krok, spojrzeć na siebie z troską i zapytać: „Co bym powiedział bliskiej osobie, gdyby czuła to, co ja teraz?”

Bo spokój nie przychodzi wtedy, gdy znika stres. Przychodzi wtedy, gdy przestajemy wierzyć, że życie musi być wiecznym polem bitwy.