Blog - "Choć życie jest smutne i złe... ale pamiętaj, że ktoś Cię pozdrawia – czyli jak nasze mózgi reagują na internetową poezję!

Zostań ze mną chwilę.
Nie przewijaj, nie uciekaj do memów. Dziś będzie o czymś, co wszyscy znamy. O tajemniczym zjawisku internetowych wierszyków – tych, które pojawiają się na Facebooku, Instagramie, w grupach rodzinnych na WhatsAppie. Znasz to, prawda?

No właśnie. Ostatnio  otrzymałem wpis:

"Choć jesteś dalekie ode mnie,
choć życie jest smutne i złe,
pamiętaj, że ktoś pozdrawia Cię."

I co? 234 tysiące wyświetleń. Dwieście trzydzieści cztery tysiące! Tylu ludzi kliknęło, przeczytało i – uwaga – pewnie część z nich pomyślała: „Ojej, jak miło!” ...a potem: „Czekaj, co? Życie jest smutne i złe?”

No i mamy emocjonalny rollercoaster.

Internetowy wierszyk – czułe słowo czy cios prosto w duszę?

Z jednej strony, to miłe. Ktoś pozdrawia! Może ciocia, może koleżanka z podstawówki, może tajemniczy wielbiciel z sąsiedniego osiedla. Ale z drugiej – dlaczego w pakiecie z tymi pozdrowieniami dostajemy informację, że życie jest smutne i złe? Przecież ja dopiero co zrobiłam kawę i miałam dobry humor.

Nasz mózg w takich chwilach robi coś zabawnego. Najpierw – bum! – dopamina, bo ktoś o nas pamięta. Super! Ale zaraz potem pojawia się coś w stylu: „Halo, smutne? Złe? Czy ja coś przeoczyłam?” I zaczyna się analiza.

Jak mózg reaguje na takie wpisy?

1. Efekt "ojej" – na początku: „Jak miło! Ktoś mnie pozdrawia.”
2. Efekt "ale czekaj" – sekundę później: „Czy moje życie jest smutne? Czy powinno być? Czy wszyscy tak myślą?”
3. Efekt "egzystencjalny dreszczyk" – nagle przypominasz sobie, że rachunek za prąd czeka na opłacenie, a Twoja roślina doniczkowa od miesiąca nie widziała wody.

Dlaczego to działa?

Bo nasz mózg kocha emocje. Najlepiej te mieszane – jak pizza pół na pół. Słodko-gorzkie teksty klikają się najlepiej, bo są jak telenowela. Trochę dramatu, trochę czułości. Gdy czytasz „życie jest smutne i złe”, to twój mózg – nawet jeśli masz się świetnie – zaczyna skanować rzeczywistość w poszukiwaniu smutków. Bo może coś faktycznie przeoczyłeś?

A na końcu, jak na dobrym filmie, jest happy end: „No, ale ktoś mnie jednak pozdrawia. Uf.”

Co z tego wynika?

Cóż, te wierszyki działają jak przyprawa. Trochę soli do emocji – żeby nie było za słodko. I jasne, można je traktować lekko. Ale wyobraź sobie, co by było, gdybyśmy tak mówili na co dzień:

– Hej, fajnie Cię widzieć! Chociaż życie to pasmo rozczarowań, a słońce i tak kiedyś zgaśnie. Kawa? 

Brzmi... średnio, prawda? A w internecie – proszę bardzo.

Jak się przed tym bronić?

Z humorem! Następnym razem, gdy zobaczysz taki cytat, dodaj w myślach coś w stylu:

"Choć życie jest smutne i złe, pamiętaj – kawa, memy, koty oraz psy zawsze Cię wesprą."

Albo:

"Choć jesteś dalekie ode mnie, pamiętaj – pizza z ananasem dzieli ludzi bardziej niż odległość."

Puenta (bo felieton bez puenty to jak internet bez kotów i psów)

Nie dajmy się zwieść smutnym tonom w sieci. Jeśli ktoś Cię pozdrawia – super. Ale życie? Życie jest, jakie jest. Czasem smutne, czasem zabawne. A czasem po prostu takie, jak ten wierszyk – trochę dziwne, trochę urocze.

I na koniec – pozdrawiam Cię. Nie dlatego, że życie jest smutne, ale dlatego, że to fajne uczucie – wiedzieć, że ktoś pamięta.